این کتاب، نخستین اثر با رویکرد جدید به متون کهن است. متون عرفانی؛ از جمله سه متن مورد نظر این پژوهش، پیش از این همواره با رویکرد محتوایی مطالعه و بررسی شده اند. از سوی دیگر، خاستگاه داستان مدرن در ایران، ادبیات غرب قلمداد میشود. سعی این پژوهش بر این بوده است تا با خوانش جدید از این سه اثر به عنوان سه نثر نمونه ادبیات عرفانی، تا زمینه های داستان مدرن را در حکایت های کلاسیک فارسی نیز ردیابی کند. از همین رو به ساختار روایت این سه متن می پردازد و عناصر تشکیل دهنده روایت داستانی را با نمونه و تحلیل بررسی می کند. این کتاب مرجع و الگوی نگارش مقالات بسیاری بوده است که پس از این متون داستانی کهن را با رویکرد داستان پردازی نو بررسی کرده اند.
