کارگزاران در تمدن اسلامی به دلیل برخورداری از منصب و جایگاه حکومتی، ممکن است دچار آفات و آسیب هایی شوند که به آسیبهای معرفتی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی تقسیم می شوند. مهمترین مصادیق آسیب های معرفتی با توجه به معارف علوی که در این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی بررسی شده عبارتند از: استبداد رأی، سطحی نگری، تفکر التقاطی، تحجر و جمود فکری. این آسیبها و عوامل مؤثر در بروز آنها و پیامدها و ناهنجاریهای عقیدتی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ناشی از آنها در آئین زمامداری امام علی(ع) مورد توجه قرار گرفته است. شناخت این آسیبها با عنایت به سیره معرفتی امام علی(ع) و با مطالعه محوری نهج البلاغه در اتخاذ رویکرد مناسب توسط کارگزاران تمدن اسلامی کاربرد دارد.
