محسن احمدپور

اگرچه فلزات سنگین به طور طبیعی به محیط های آبی وارد می شوند، اما سطح آنها به وسیله فعالیت های انسانی افزایش می یابد. این آلاینده ها در موجودات آبزی تجمع می یابند و میزان آنها طی زنجیره غذایی افزایش می یابد. وجود این آلاینده های فلزی در ماهی ها به علت مصرف غذایی قطعه ماهی آترینا از تالاب بین المللی انزلی در تابستان سال 30 آنها برای انسان از اهمیت ویژهای برخوردار است. از این رو در این مطالعه تعداد صید و میزان فلزات روی و کادمیوم در بافت عضله آنها با استفاده از دستگاه جذب اتمی تعیین شد. نتایج نشان داد که بین میانگین غلظت 1392 ) در بافت عضله ماهی آترینا اختلاف معنیداری وجود داشت 9/27±1/24( ) و روی 0/08±0/035( (میکروگرم برگرم وزنتر) فلزات کادمیوم کمتر از یک بهدست آمد که نشان از عدم وجود خطر برای مصرفکنندگان آن دارد. TTHQ برای هریک از فلزات و نیز THQ .) میزان p<0/05( مقایسه میزانهای بهدست آمده روی و کادمیوم با استانداردهای بینالمللی حاکی از آن بود که بهطور کلی میزان این فلزات پایینتر از استانداردهای بود. افراد JECFA ارائه شده میباشد. میزان جذب روزانه و هفتگی روی و کادمیوم در اثر مصرف ماهی آترینا پایینتر از میزان توصیه شده توسط کیلوگرم در روز میتوانند، بدون آنکه برای سلامتی آنها 0/16 و0/47 و افراد نابالغ بهترتیب 0/8 و2/27 بالغ از نظر روی و کادمیوم بهترتیب عوارض غیر سرطانزایی داشته باشد از ماهی آترینا استفاده کنند. بهطورکلی بهنظر میرسد میزان فلزات روی و کادمیوم در ماهی آتزینا در محدوده امن قرار دارد و نیز برای مصرفکنندگان آن خطری را ایجاد نمیکند.