حجم قابل توجهی از ادبیات موجود در حوزه تقریب ادیان به بررسی الزامات و رفع موانع همزیستی مسالمت آمیز پیروان ادیان اختصاص یافته است. نویسنده بر این عقیده است؛ همانگونه که نمی توان کامیابی تلاشهای صورت گرفته در این عرصه را نادیده انگاشت؛ نمی توان برخی چالش های اساسی نظری و عملی فراروی تحقق هدف یاد شده را کتمان نمود. عدم اجماع بر معیار واحد و مشخص در تعریف اصول و شاخص های همزیستی مسالمت آمیز یکی از اصلیترین این چالشها است. هر چند پیروان ادیان به فضایل اخلاقی معتقد و به میزان زیادی به آن پایبندند امّا ممکن است هر کدام معیار ویژه خود را جهت تشخیص و نیز تعیین شاخصهای اخلاقی نمایند و بدین سان گزاره های دینی به جای وحدت بخشی ، خود به عاملی تفرقه بر انگیز بدل می گردد. مقاله پیش رو با تکیه بر روش توصیفی – تحلیلی، آهنگ آن دارد تا به این پرسش پاسخ دهد؛ معارف اسلامی بویژه میراث برجای مانده از حضرت رضا( علیه السلام) چه راهبرد مشخصی برای شاخص های همزیستی مسالمت آمیز ارایه می کند؟ یافته های پژوهش حاکی از وجود دست کم دو راهبرد مشخص در این زمینه است؛ نخستین این راهبردها، رجوع به مشترکات ادیان و دومین راهبرد مراجعه به گزاره های عقلانی است. معارف اسلامی بر همگرایی شرایع و توافق آنها در بسیاری از عرصه ها تاکید می نماید و نیز عقل را پیامبری درونی و موهبتی الاهی می شناساند که اعتبار احکام قطعی صادره آن، همتای دین بلکه بخشی از آن محسوب می گردد. کاربست شایسته این دو راهبرد می تواند ما را به توافق همگانی برای تعیین ملاک و تشخیص شاخص های نظری فراروی همزیستی پیروان ادیان مدد رساند.
