تفسیر باطنی یکی از روش های تفسیر قرآن می باشد که همواره محل بحث و مناقشه میان مفسرین و قرآن پژوهان بوده است. طرفداران این روش تفسیری که عموماً اهل عرفان و تصوف می باشند ، آنرا یگانه روش معتبر در تفسیر قرآن کریم و تنها راه رسیدن به معانی و حقایق اصیل آن دانسته اند و در مقابل برخی مخالفین آنرا از مصادیق تفسیر به رأی برشمرده ، فاقد ارزش و اعتبار پنداشته اند . پژوهش حاضر که به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته ، بر آن است ماهیت و ضوابط این روش تفسیری را در روایات اهل بیت (ع) به عنوان مهمترین مرجع و منبع فهم کلام الهی مورد بررسی قرار دهد . از مهمترین مبانی و ضوابط بدست آمده در بیان معصومین (ع) می توان به ذو مراتب بودن معانی آیات ، وجود ارتباط و تناسب میان معنای ظاهر و باطن و اجتناب از تأویل و تطبیق به رأی اشاره نمود.
