با توجه به نفوذ معماری معاصر غرب در ایران، معماری و شهرسازی سنتی ما دچار تغییر و تحولات عمیقی گردیده است. به گونه ای که از گذشته ی غنی و پر اعتبار خود جدا گشت. این جداسازی خلأ فرهنگی و بی هویتی معماری ایرانی را در پی داشت، به نحوی که معماری معاصر ایران اغلب فاقد مبانی نظری و هویت معماری اصیل این سرزمین است. چنین تصور می شود که بسیاری از نیازهای امروز جامعه ی ما کاذب هستند، این امر مستثنا از فضاها و صورت های معماری روز جامعه ی ما نیست بنابراین اگر نگاهی بنیادی تر به نیازهای جامعه شود، ضمن یافتن روابط جدید و منطبق بافرهنگ ایرانی و نیازهای اصیل، می توان از تلفیق تکنولوژی معماری وارداتی با الگوهای اصیل معماری ایرانی به صورت هایی از معماری دست یافت که تداعی گر فرهنگ و هنر ایرانی باشد. با توجه به جهان امروزی که ساختمان فراوانی برگرفته از معماری معاصر غرب ساخته شده اند،این ساختمان ها باید با توجه به اقلیم آن منطقه طراحی شده باشند تا بتوانند آسایش را تأمین کنند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به جمع آوری اطلاعات، مرور مقالات، شواهد علمی معتبر و تحلیل معماری بومی و معماری سنتی مازندران در ارتقاء سلامت و آسایش ساکنان مسکن بررسی شده است. و سعی دارد با به کارگیری اصول و مبانی نظری معماری صحیح و الهام از معماری سنتی ایرانی با توجه به اقلیم منطقه راهبردهایی در جهت تسریع بهبود آسایش و کاهش مصرف انرژی در مسکن ارائه دهد.
