بی شک آموزش رشته های هنری از جمله معماری، مقوله ای متفاوت از شیوه های رایج آموزش علوم در دانشگاههاست. از آنجایی که هنر امری کیفی بوده و سنجش آن نیازمند در نظر گرفتن پارامترهای گوناگونی می باشد، لذا آموزش آن نیز نیازمند فراهم آوردن مجموعه عواملی است که با کنار هم قرار دادن آنها کیفیت مطلوب حاصل آید. یادگیری از راه مشاهده مستقیم و بصورت بصری یکی از مناسبترین راهکارها در آموزش هنر و معماری محسوب می شود و بطور قطع اثرگذاری بیشتری نسبت به آموزش در کلاسهای درس و آتلیه ها خواهد داشت. بنابراین می توان گفت، سفرهای علمی برای دانشجویان هنر و معماری یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. زیرا پدیده "شناخت" در اینگونه رشته ها حاصل نمی شود الا به حضور در فضا و درک بلا واسطه هنر بکارگرفته شده در آنها. از آنجایی که امروزه دانشکده های هنر و معماری یکی از مهمترین پایگاهای ترویج فرهنگ و هنر ملی ما محسوب می شوند. لذا ضرورت واکاوی روشهای آموزشی و پژوهشی رشته هایی که در این دانشکده ها تدریس می شوند، کاملاً احساس می گردد. پژوهش حاضر، نتیجه مطالعاتی است که دربین دانشجویان رشته معماری صورت گرفته و سعی بر آن دارد تا نقش سفر را در پیشبرد اهداف آموزشی و پژوهشی دانشجویان معماری بررسی نماید و تفاوتهای ملموس مشاهده شده در مقایسه بین مواردی که سفرهای مناسبی برای دانشجویان طراحی گردیده و مواردی که سفرهای علمی نداشته اند را به نمایش بگذارد.
