با توجه به برابری جنسیتی به عنوان اولویت جهانی توسعه پایدار، ما باید آنچه می توانیم برای از بین بردن تبعیض جنسیتی که بسیاری از زنان را از زندگی مولد و کاملی که شایستۀ آن هستند باز می دارد و مانع جریان توسعه می شود، انجام دهیم. بسیاری از سازمانها و گروههایی که ایجاد برابری جنسیتی در رأس فعالیت های آنها قرار دارد، از جمله سازمان ملل متحد، با این فرض شروع می کنند که مناسب ترین راه برای انجام این کار، توانمندسازی زنان است تا بتوانند بر محدودیتهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی غلبه کنند، با روابط قدرت موجود مقابله کنند، و به این ترتیب حقوق انسانی خود را بشناسند. توانمندسازی مؤلفه هایی دارد که دستیابی به آنها نیازمند کسب و ارتقاء مهارت های اجتماعی است. مهارت های اجتماعی نیز مثل هر رفتار دیگری، از طریق مجموعه ای از تعاملات بین فرد با محیط ارتقاء می یابند. در معماری مسکونی، تفکیک فضا به دو حوزه خصوصی و عمومی و کلیشه ای که حوزه عمومی را مردانه و حوزه خصوصی را زنانه تلقی می کند، موجب کاهش میزان تعامل زنان با محیط و در نتیجه عدم رشد مهارت های اجتماعی آنها شده است. اما امروزه تقسیم بندی دوگانه های عمومی/خصوصی، خانه/محل کار، شهر/حومه، تولید/مصرف و جنسیتی شدن آنها، به تدریج در حال محو شدن هستند و از مرزهای هم تجاوز کرده اند، و نیازهای جدیدی بوجود آمده اند که تحولی نو را میطلبد، بخصوص تحولی اساسی در ساختار فیزیکی تقسیم فضا به حوزه های خصوصی و عمومی. از آنجا که استانداردهای اجتماعی گاهی خود را در معماری آشکار می سازند و معماری نیز می تواند منجر به تقویت مفاهیم اجتماعی و الگوهای رفتاری شود و با توجه به اینکه در پروژه های معماری برخلاف پژوهش های اجتماعی، هدف از بین بردن سیستم های ظالمانه نیست، بلکه در عوض کار کردن روی راه حل هایی است که می تواند به توانمندسازی گروه های مختلف کمک کند، بنابراین با تعریف ساختار جدیدی برای فضای عمومی و خصوصی در معماری مجموعه های مسکونی، می توان شرایطی فراهم کرد که منجر به افزایش حضور خانم ها در فضاهای عمومی و گسترش دامنه تعاملات آنها با محیط شود که درنتیجه مهارت های اجتماعی آنها ارتقاء می یابد و به توانمندسازی آنها کمک می کند.
