وقوع حوادث و بلایای طبیعی در سراسر جهان، امری اجتناب ناپذیر است و هرساله هزاران نفر در اثر این حوادث سرپناه خود را از دست می دهند. کشور ایران به دلیل قرارگیری در منطقه لرزه خیز، تنوع اقلیمی و شرایط طبیعی متفاوت به یکی از آسیب پذیرترین کشورها در برابر سوانح طبیعی تبدیل شده است. در این راستا، برنامه ریزی و تدوین طرح جامع و کارآمد مدیریت بحران برای کاهش خسارت ها و آسیب های ناشی از آن بسیار مهم و حیاتی است.بازسازی پس از سانحه از اهمیت زیادی برخوردار می باشد؛ اما از سوی دیگر مدیریت بحران، تأمین سرپناه و نیازهای اساسی پس از سانحه با معضلات و مشکلات متعددی مواجه است. امروزه اردوگاه های متعددی به صورت چادر و کانکس به عنوان سرپناه اضطراری، طراحی و اجرا شده است؛ اما در اکثر موارد، این اردوگاه ها نه تنها با نیازهای کاربران مطابقت نداشته، بلکه عدم تطبیق با شرایط اقلیمی منطقه مشکلاتی را در شرایط بحران و پس از آن به وجود آورده است. بنابراین توجه به کیفیت فضاها، مکان سازی و بهبود بستر زندگی سانحه دیدگان که گرفتار صدمات ناشی از حادثه می باشند حائز اهمیت بسیار است.به طور کلی، رویکرد طراحی جهانی و همه شمول که قابلیت استفاده در هر منطقه آسیب دیده را داشته باشد، به دلیل شرایط متفاوت اقلیمی، اجتماعی، فرهنگی و غیره، در عمل با شکست مواجه شده است. بر این اساس توجه به رابطه میان محیط و بستر در ساختارهای معماری و شهرسازی، راهبردی اثر بخش و اساسی در طراحی می باشد؛ که اهمیت و توجه به زمینه گرایی و پایداریرا ضروری می یابد. رویکرد اصلی در این تحقیق نیز بر پایه زمینه گرایی شکل گرفته است، که با شناخت مفهوم زمینه گرایی و مولفه های مربوط به آن استخراج گردیده است. مقاله حاضر از نوع کاربردی و از حیث ماهیت کیفی است. روش کلی توصیفی و تحلیل محتواست که به صورت مطالعات کتابخانه ای و با استفاده از منابع و اسناد موجود استخراج و گردآوری می شود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که رویکردهای زمینه گرایی و پایداری و مولفه های مربوط به آن به عنوان راهبرد و تفکر نوین جهانی می تواند به سوی طراحی با کیفیت اسکان پس از سانحه، انعطاف پذیری برای تطبیق متناسب با نیاز استفاده کنندگان و ویژگی های اقلیمی، تأمین انرژی مورد نیازو غیره گام برداشت.
