بنابر آموزه های دین زرتشت و به منظور جلوگیری از آلودگی چهار عنصر مقدس آب، خاک، باد و آتش، می بایست اجساد درگذشتگان در سازه مدور روبازی بر بلندی کوه ها توسط جانورن گوشتخوار دریده شده و استخوان های آن ها پس از جمع-آوری درون استودان (استخوان دان) دفن گردد. در منابع مکتوب زرتشتیان، این سازه ها دخمه و آیین مزبور نیز دخمه گذاری نامیده شده است. علی رغم تحقیقات پراکنده ای که در خصوص آیین دخمه گذاری و دخمه های زرتشتی صورت گرفته است، همچنان پرسش های مهمی در خصوص پیشینه تاریخی این سنت و قدمت سازه های تدفینی مرتبط با آن پابرجاست. پژوهش حاضر با بهره گیری از منابع تاریخی و شواهد باستان شناسی، کوششی در جهت پاسخ گویی به ابهامات موجود است. بنابراین، پژوهش حاضر، براساس هدف، از نوع تحقیقات بنیادی و براساس ماهیت و روش، از نوع تحقیقات تاریخی است. با استناد بر منابع تاریخی و شواهد باستان شناسی، دخمه گذاری و استفاده از دخمه های مدور در طول دوران اشکانی- ساسانی در میان زرتشتیان معمول گردیده است و با ایجاد تغییر و تحولاتی در نحوه اجرای مراسم و اجزای معماری سازه های تدفینی مرتبط با آن، تا عصر حاضر استمرار داشته است.
