ملیحه سادات عطری

سیلیبینین یک ترکیب طبیعی شناخته شده نامحلول در آب است که برای درمان طیف گسترده ای از بیماری های کبدی استفاده می شود. اتصال به یک سیستم تحویل مناسب می تواند حلالیت سیلیبینین را افزایش دهد، انتقال آن را ساده کند، از تخریب محافظت کند و فراهمی زیستی آن را افزایش دهد .آلفالاکتالبومین به عنوان پروتئین شیر، کاندیدای مناسبی برای حمل سیلیبینین است. تست آنتی اکسیدانی DPPHبه منظور مقایسه قدرت آنتی اکسیدانی سیلیبینین تنها با سیلیبین ترکیب شده با آلفالاکتالبومین انجام شد. در این روش که براساس به دام اندازی رادیکال های آزاد ماده ای به نام 2و-2دی فنیل هیدرازیل )(DPPHاستوار است، تغییر میزان رنگ محلول از بنفش به بی رنگ و در اسپکتروفوتومتر در طول موج 517نانومتر اساس اندازه گیری می باشد. در نهایت IC50همه نمونه ها و استاندارد محاسبه و مقایسه گردید. تعامل سیلیبینین با آلفالاکتالبومین گاوی با روش بیوفیزیکی طیف سنجی مرئی-فرابنفش بررسی شد. پارامترهای ترمودینامیکی بر اساس معادله van’t Hoffبرای تعیین انواع برهمکنشهای درگیر محاسبه شدهاند. سیلیبینین تنها، سیلیبینین ترکیب شده با پروتئین و ویتامین ث به ترتیب دارای 37.822 ،67.203 ،IC50و 11.82می باشد، سیلیبینین ترکیب شده با پروتئین در مقایسه با سیلیبینین تنها فعالیت آنتی اکسیدانی بیشتری دارد، که این فعالیت نسبت به ویتامین ث کمتر می باشد. مقدار ΔS ،ΔGو ΔHبه ترتیب -33.624کیلوژول بر مول، -36.077ژول بر مول کلوین و -44.375کیلوژول بر مول بدست آمده است. مقدار ΔGمنفی است، بنابراین فرآیند برهمکنش خود به خود است و از آنجایی که مقادیر ΔSو ΔHمنفی هستند، پیوند هیدروژنی و نیروهای واندروالسی نقش اصلی را در طول فرآیند اتصال بازی میکنند. ثابت اتصال دراثر افزایش دما کاهش یافته است که نشان دهنده ضعیف شدن اتصال در دما های بالاتر است. با توجه به نتایج، آلفالاکتالبومین را می توان ناقل مناسبی برای سیلیبینین معرفی کرد