مسجد چهارایوانی به عنوان نمادی از فضای ایرانی، کامل ترین الگوی مسجد در کشور ماست. علی رغم اینکه صحن طی تحولاتی که در شکل و ساختار مساجد اسلامی رخ داده، فرم کلی خود را حفظ کرده است، اما می توان تفاوت های بارزی در عملکرد و کیفیت فضایی آن در مساجد چهارایوانی، نسبت به سایر گونه ها مشاهده نمود. نوشتار حاضر سعی دارد تا ضمن بررسی و شناخت صحن در مساجد چهارایوانی، میزان تاثیرگزاری آن بر کیفیت فضایی و عملکرد مسجد را نشان دهد. روش تحقیق براساس مطالعات میدانی و کتابخانه ای بوده و اطلاعات جمع آوری شده، حاصلِ بررسی و تحلیل شباهت ها و تفاوت های صحن در انواع گونه های مسجد است. نتایج حاصل از تحقیق حاکی از بهبود و تقویت عملکرد و کیفیت فضایی صحن در مساجد چهارایوانی نسبت به سایر گونه هاست و بر لزوم بازخوانی نقش صحن در مساجد معاصر به منظور دستیابی به معماری انسان مدار تاکید می کند.
