در این رساله ما می خواهیم ایده ی کیهانشناخت تقلیدی را به مدلهای شامه ای تعمیم دهیم. بر اساس نظریه ریسمان عالم واقعی در اصل دارای ابعاد اضافه ای است که به دلیل فشرده بودن در مقیاس انرژی های متعارف قابل مشاهده نمی باشند. در این راستا گسترش های خاصی از مدلهای کیهانشناختی عالم صورت گرفته است. ما در این رساله ایده کیهانشناخت تقلیدی را که اخیرا معرفی شده است (Chamseddine & Mukhanov, 2013) و (Chamseddine, Mukhanov & Vikman, 2014) ، برای نخستین بار به مدلهای شامه ای عالم توسعه و تعمیم می دهیم. در این مسیر فرمولبندی یک کیهانشناخت تقلیدی شامه ای مد نظر است و این مدل جدید را در تناظر با داده های رصدی جدید می آزماییم. مسئله ی اختلالات کیهانشناختی به عنوان بذرهای اولیه ی تولید ساختار در این چارچوب را بررسی می کنیم و امکان اینکه این مدل کاندیدای مناسبی برای توصیف دینامیک بزرگ مقیاس عالم ( به خصوص از منظر مقبولیت کیهانشناختی) مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهیم. رفتار زمانهای اخیر این مدل از منظر کیهانشناختی و نیز پایداری جوابهای مربوطه را در چارچوب فضای فاز بررسی می کنیم. در پایان تناظر این مدل جدید و شامه ای با داده های جدید پلانک(Planck2015) و سایر منابع داده های کیهانشناختی را بررسی می کنیم.
