چکیده: تکشیوه درونی، گوییگفت از ایداستان در بیست قرن اوایل و نوزده قرن اواخر از که وگوستنویسی، شخصیت از بسیاری توجه و شد متداولشیوه از یکی و ساخت؛ معطوف خود به را ادبی هایبیانی های به آن از نویسنده، راوی، که استپیش منظورمی بهره خود داستان ماجراهای برددر که را گفتاری و گیرد مـی روایـت خوانندگان برای دارد، جریان اصلی قهرمان یا قهرمانان، از یکی ذهنبـدین تـا کنـدوسـیله کند منتقل خواننده به را قهرمان ناخودآگاه یا خودآگاه ضمیر محتوای. نویسنده الحکیم، توفیقمعا و معروف یزمینه در مصری، صرتک یداسـتان از بعضی در گوییو هـا رمانازجمله خود های»الحکیم حمار«،بهگونهمـی پیش ایداسـتان، از صـفحه چنـد در گـاهی کـه رود می حرف خود با شخصیتبه زند؛تک با خصوصگوییدرنمی زبان به که هاییجریـان آن، طی در و آید همان ناخودآگاه ضمیردر که طورمی رخ شخصیت ذهننویسنده دخالت بدون دهد،،می بازگواین شود؛ به ساختاری ضعف که است صادقانه و واقعی چنان روند،نمی وجودآورد. رمان در را گفتمان بازنمایی رنگارنگ وجوه از یکی است آن بر جستار این»الحکیم حمار«منظر از تکبه چگونگی تا کند بررسی درونی گوییکارگیرتک ینحوه و شود داده توضیح آن در درونی گوییی شکلشخصیت دنیای توصیف به آن کمک به تا شود تحلیل و تجزیه آن، انواع گیریپیرامون اشیای و ها شیوه از نویسنده که کند بیان و دارد وجود داستان قهرمان ذهن در که بپردازد آنتک مختلف هایگـویی به درونیبرای ابزاری عنواناندیشه و افکار بیاناست کرده استفاده داستان، شخصیت ذهن درون های
