پیچیدگی شیوه های آموزشی و مقولۀ تفاوت های فردی، چالش های فراوانی برای متخصصین امر آموزش مهارت های حرکتی ایجاد نموده است. در همین زمینه، در سال های اخیر توجه پژوهشگران علوم رفتار حرکتی در آموزش مهارت های حرکتی به استفاده از برنامه های آموزشی با رویکردهای جدید برای تاثیر هر چه بیشتر در بهبود عملکرد مهارت های حرکتی افزایش یافته است. در آموزش مهارت های حرکتی، تمرین دهندگان (مربیان، معلمان و غیره) بیشتر از رویکرد سنتی مرسوم (خطی) استفاده می کنند. این رویکرد نوعی رویکرد آموزشی معلم - محور با تمرکز بر تکرار تمرین و دستورالعمل های تجویزی می باشد. بنابراین تفاوت های فردی و اینکه انسان موجودی پیچیده با سیستمی غیرخطی است و ظهور حرکات از تعامل میان قیود فردی، محیطی و تکلیف بوجود می آیند در نظر گرفته نشده است. پیشرفت های نظری و تمرین در حوزۀ تربیت بدنی در سال های اخیر حمایت های قوی از رویکردهای آموزشی دانش آموز - محور برای رفع نیازهای فردی آنان ارائه نموده است. از رویکرد های آموزشی جدید که بر همین اصول بنا نهاده شده و اخیرا توجۀ محققین زیادی را به خود جلب کرده آموزش غیرخطی است. که به عنوان یک رویکرد جایگزین مناسب تربیت بدنی برای حمایت از رشد هوشی یادگیرنده ها برای مشارکت فعال در تربیت بدنی مطرح شده است.
