مقدمه: هدف این مطالعه بررسی اثر مجزا و تعاملی شیوه های فرزندپروری والدین و ژنوتیپ ACE و ACTN3، بر رشد مهار تهای حرکتی بنیادی کودکان بود. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی- پس رویدادی است. جامعۀ آماری، شامل کودکان پسر 4 الی 6 ساله از شهر خرم آباد بود که تعداد 50 نفر به عنوان نمونۀ پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، شامل استفاده از PCR جهت تعیین ژنوتیپ و آزمون مهارتهای حرکتی درشت اولریخ- ویرایش دوم بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه، مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: کودکان برخوردار از شیوۀ فرزندپروری مقتدرانه نسبت به کودکان برخوردار از شیوۀ آسان گیرانه و مستبدانه از مهارت های حرکتی جابجایی و کنترل شیء بهتری برخوردارند. کودکان حامل آلل D ACE ، نسبت به کودکان حامل ژنوتیپ II و کودکان برخوردار از آلل R ACTN3 ، نسبت به کودکان حامل ژنوتیپ XX ، از مهارتهای حرکتی جابجایی، بهتری برخورداربودند. کودکان برخوردار از تعامل شیوۀ مقتدرانه+ژنوتیپ DD و شیوۀ مقتدرانه+ ژنوتیپ RR ، نسبت به سایر تعامات؛ از سطح رشدی بالاتری در اجرای مهار تهای حرکتی برخورداربودند. نتیجه گیری: آموزش شیوه های مناسب فرزندپروری (مانند شیوۀ مقتدرانه)، به همراه مدنظر قراردادن متغیرهای ژنتیکی به همۀ والدین و مربیان توصیه می شود تا با آگاهی از شیوه های مطلوب فرزندپروری و اثرات متغیرهای ژنتیکی، بتوانند زمینۀ ارتقاء رشد مطلوب مهار تهای حرکتی کودکان را فراهم نمایند.
