امروزه ساختمان ها، از پرمصرف ترین حوزه ها در مصرف انرژی الکتریکی میباشد. تلاش برای کاهش مصرف انرژی، انسانها را در پی یافتن جایگزینی مناسب برای آن، از میان انرژیهای تجدید پذیر، به سمت تحقیق و مطالعه بیشتری سوق داده است. پژوهش ها نشان می دهد نزدیک به 30 درصد مصرف انرژی الکتریکی ساختمانهای اداری تجاری صرف روشنایی فضاها میگردد و طرفی این درحالیست که شهر تهران بطور میانگین در طول سال معادل 3025 ساعت بهره از نور طبیعی دارد که درصد بالایی از فضاهای ساختمان درطول روز از آن محرومند. گسترش روزافزون نیاز به انرژی، محدودیت منابع فسیلی، آلودگی محیط زیست، گرم شدن کرهی زمین و اثرات پدیدهی گلخانهای، لزوم صرفه جویی در مصرف سوخت های فسیلی و توجه به انرژیهای تجدیدپذیر را ضروری ساخته است. در راستای افزایش بهره نور طبیعی در ساختمان، سیستمهای پیشرفته بسیاری طراحی شده اند تا نور را به قسمتهایی از ساختمان، که از عهده عملکردی پنجرها خارج است، برسانند. در ادامه با بررسی های انجام شده در انواع فضاها در کاربری های مختلف، ضرورت بهره گیری از سیستم های و تکنولوژی های مکمل در راستای افزایش نفوذپذیری نور در ساختمان های پلان عمیق تبیین گردید. با توجه به اینکه هرگونه ارتقاء بهره نوری در فضا لزوما باید مبتنی بر پارامترهای اقلیمی منطقه و شرایط کالبدی ساختمان و شهر اتخاذ گردد، استخراج معیارهای کارکردی ابزاراها ضرورت خواهد داشت. پژوهش حاظر از طریق مرور ادبیات گسترده در حوزه ابزارهای ارتقاء بهره وری نور روز در ساختمان و بررسی مزایا و معایب آنها، نقش تاثیرگذاری را در تبیین مولفه های موثر در انتخاب تکنولوژی مناسب و در نتیجه ارتقاء بهره وری نور روز در پی خواهد داشت.
