براساس قانون خدمت وظیفه عمومی ایران، اتباع ذکور جامعه با پدیدهای به نام خدمت وظیفه روبهرو هستند. خدمت سربازی در واقع نوعی فرایند پیادهسازی هماهنگی و انسجام در بین افراد مشمول این قانون میباشد، از این رو نظم گروهی از اهمیت بالایی در این شرایط برخوردار است. در این مسیر شناسایی عواملی که در پیشگیری از بینظمیهای اجتماعی نقش تأثیرگذار دارند، ضروری و پر اهمیت است. هدف پژوهش حاضر شناخت نقش دینداری در تبیین بینظمی میان سربازان وظیفه است. جمعیت آماری مطالعه حاضر را سربازان یک واحد نظامی تشکیل میدهند. این مطالعه، نوعی پژوهش کمی از نوع مطالعه پیمایشی می باشد و ابزار گردآوردی اطلاعات در آن پرسشنامه است. فرایند انتخاب نمونه نهایی برحسب نمونهگیری تصادفی طبقهبندیشده متناسب بوده است که براساس فرمول کوکران میان 303 نفر توزیع گردیده است. تحلیل دو متغیر بیانگر رابطه معنیدار و معکوس میان دینداری و بینظمی است. همچنین تحلیل چندمتغیره نشان میدهد که میان چهار بعد؛ بعد اعتقادی (357/0−) بالاترین اثر کل را بر بینظمی داشته است و پس از آن بعد پیامدی (173/0−)، بعد مناسکی (130/0−) و بعد تجربی (077/0−) در ردههای بعدی تأثیرگذاری قرار دارند. همچنین ضریب تعیین (R2) نیز 128/0 درصد محاسبه شده است به این معنی که چهار بعد متغیر دینداری توانایی پیشبینی 13 درصد از تغییرات «بینظمی» را داشتند.
