جهان با پاندمی کرونا روبروست که تعداد مرگ ناشی از آن به حدود دو میلیون و پانصد هزار تن رسیده است. در این میان نقش جهانبینی افراد انسانی در تحملپذیری مرگ خود، عزیزان و دیگران مسألهای بسیار پرچالش و پراهمیت است. یکی از مؤلفههای مهم این جهانبینی، نگرش افراد به مسأله زندگی پس از مرگ است که نوع نگاه ایشان به بقای انسان و جاودانگی که برخاسته از مبانی فلسفی-دینی ایشان است در تحملپذیری مرگ ناشی از کرونا بسیار پراهمیت جلوه میکند. ما در این مقاله به بررسی تأثیر نگرش حکمت متعالیه صدرایی از بقای انسان و جاودانگی نفس بر تحملپذیر کردن مرگ میپردازیم. در این مقاله ابتدا تصور ملاصدرا از بقای انسان را گزارش میکنیم، این تصور خود مبتنی بر مبانی انسانشناسی ملاصدراست که رابطه هر یک از مبانی با تحملپذیری مرگ بررسی میشود.
